Po dłuższej przerwie dodaję kolejny chapter. Mam nadzieję, że się wam spodoba. Życzę miłego czytania oraz w razie możliwości komentowania. Aha. I jeszcze jedno. Pisałem go w Wordzie i po prostu skopiowałem. Dlatego jak chcecie nie musicie odpowiadać na prośbę na końcu chaptera. Ale będzie mi bardzo miło.

Minęło już półtora tygodnia od rozmowy z Shinikage. Naruto wziął na poważnie zadanie jakie ma zadał Kage. Od tamtej pory przez większą część dnia trenował ze swoimi uczniami: Gray, Natsu oraz Rukia. Trening przyniósł zadowalające efekty i mogli następnego dnia wyruszać do Konohy. Po skończonym treningu Naruto zaprosił całą trójkę na Ramen.
- Dziękuje Naruto-sama. Jestem tak głodny, że zjem 4 miski Ramenu. – powiedział zmęczony Gray.
- Ja tyle jem na śniadanie. A kiedy jestem głodny to przynajmniej 10 misek potrafię zjeść. – odpowiedział mu Naruto z chytrym uśmieszkiem na ustach.
- To ciebie nikt nie przebije Sensei. – przyznała Rukia.
- Gdyby istniały zawody w jedzeniu Ramen, to Sensei na pewno by wygrał. – przyznał Natsu.
- Możliwe. Ale niestety nie ma takich zawodów, więc dlatego moim obecnym marzeniem jest to, że chce was wytrenować na najlepszych Ninja w wiosce. – odpowiedział  Naruto.
- Hai. – odpowiedzieli i skierowali się do budki z Ramenem.
Jedli tak przez 30 minut i każdy skierował się do swojego domu, by przygotować się na jutrzejszy wyjazd.
- Kochanie, wróciłem. – powiedział głośno Naruto.
- Jestem w kuchni. Obiad już gotowy. – odpowiedział mu znany głos Konan.
- A co jest?
- Ramen.
- Cholera. Przed chwilą zjadłem 10 misek Ramenu. A co tam. Na tą michę też znajdę miejsce. – pomyślał Naruto i wszedł do kuchni.
- Ohayo Naruto. Jak tam minął dzień?
- Ohayo Konan. – Naruto podszedł do niej i pocałował. – Świetnie. Wszyscy są przygotowani do perfekcji. Nawet sam Shinikage to potwierdził.
- Kiedy wyjeżdżacie?
- Niestety już jutro. – odpowiedział ze smutkiem w głosie, ponieważ wiedział, że rozłączy się ze swoją ukochaną.
- Na ile wyjeżdżacie?
- Na 2 miesiące.
- Aż tyle czasu? Ja nie przeżyję bez ciebie tyle czasu. – odpowiedziała zszokowana Konan.
- Ja też nie chce się z tobą rozstawać. Szczególnie na tyle czasu. Ale niestety Shinikage zgłosił moją drużynę i jako opiekun muszę z nimi wyjechać.
- Wiem. Dlatego chce, aby dzisiejszy wieczór był wyjątkowy. Przygotuj się dobrze, kochanie. – odpowiedziała Konan z dziwnym uśmieszkiem.
- Ciekawe co dla mnie wymyśliła? – pomyślał Naruto.
Ranek.
- O cholera. Nie wiedziałem, że jest taka ostra. 3 razy? Chyba już za mną tęskni. – pomyślał blondyn. Próbował wstać, ale nie pozwalało mu na to nagie ciało Konan. Próbował ją obudzić, ale nie chciała.
- Ona jednak jest bardziej zmęczona ode mnie. – pomyślał Naruto i wstał trzymając Konan na rękach. Położył ją z powrotem na łóżku. Napisał list, że już musiał wyjeżdżać oraz coś jeszcze (dowiedziecie się później, kiedy Konan przeczyta list – AUTOR).
Blondyn ubrał się, założyć tylko opaskę Deszczu na czoło. Spojrzał na swoją drugą opaskę. Gdyby ci z Konohy ją zauważyli to zapewne by się domyślili od razu. Ale nie dam im tej satysfakcji. Odłożył ją i skierował się do bramy wioski. Czekało już tam na niego 4 osoby. Rukia, Gray, Natsu oraz Shinikage.
- Widzicie mistrza? Wygląda jakby w nocy w ogóle nie spał. – powiedział Gray.
- Ciekawe co mu Konan-chan zrobiła? – zapytała Rukia.
- Sensei miał bardzo przyjemną noc. – odpowiedział Natsu. – A teraz są tego efekty.
- Ohayo dzieciaki. Ohayo Ichigo-sama. – przywitał się zmęczony Naruto.
- Ohayo Sensei. – odpowiedzieli jego uczniowie. – Jak minęła noc?
- Eee… nieważne. Powiem wam tyle, że będę ją wspominał przez te 2 miesiące, kiedy mnie nie będzie. – odpowiedział Naruto. – A dlaczego się pytacie?
- Marnie wyglądasz. – przyznał Shinikage. – Może dlatego?
- Ichigo-sama ma rację. Wyglądasz kiepsko. – przyznał Natsu.
- Dam sobie radę. Możemy już iść?
- Macie moje pozwolenie. Przy okazji Naruto, gdzie twoja opaska liścia? Zawsze ją nosiłem na czole. – zapytał się Shinikage.
- Zostawiłem w domu. Lepiej będzie, żeby mnie nie poznali. – odpowiedział Naruto.
- Rozumiem. Więc. WYRSZAJCIE! – rozkazał Kage.
- Hai. – grupka odpowiedziała i zaczęła swoją podróż do Konohy.
- Sensei. Ile nam czasu zajmie dojście do Konohy? – zapytał się Natsu.
- Jakieś 3 dni. Z postojami. Bez to 2 dni. – odpowiedział Naruto.
- Co czujesz mistrzu, kiedy wracasz do swojej dawnej wioski? – zapytała Rukia.
- Nie chce o tym rozmawiać. Nie pytajcie się już o nic. Muszę trochę pomyśleć.
- Przepraszamy. Już nie będziemy. – odpowiedziała cała trójka.
Tymczasem pewna niebieskowłosa piękność dopiero budziła się ze snu. Nie widząc swojego ukochanego w łóżku, zaczęła go szukać po całym domu. Nawet nie zauważyła, że nie miała nic na sobie. Kiedy weszła do kuchni zobaczyła list oraz kwiaty. Otworzyła list i zaczęła czytać.

Kochana Konan

Przepraszam, że nie mogłem ci osobiście podziękować za dzisiejszą noc, ale spałaś tak mocno, że nie mogłem cię obudzić. Dlatego napisałem ten list. Było cudownie. Mam nadzieję, że kiedyś to powtórzymy. Ale najwcześniej za 2 miesiące. Musiałem dzisiaj wraz ze swoją drużyną wyruszyć na egzamin na Chunnina do Konohy. Będzie mi cię przez ten czas brakować. Ale wiedz, że bardzo cię kocham i nawet jeśli jesteśmy daleko od siebie to nasza miłość nie zgaśnie. Żeby nie było ci smutno, kupiłem twoje ulubione kwiaty.

                                    Naruto

Konan przeczytała list i uśmiechnęła się. Teraz sobie przypomniała ostatnią noc. Nie mogła się powstrzymać i całkowicie zdominowała blondyna. Wzięła do rąk kwiaty i powąchała. Uwielbiała zapach tulipanów. Jej ukochany wiedział co kupić.
- Też bardzo cię kocham Naruto. Wracaj jak najszybciej. – powiedziała Konan.




Słuchajcie mnie uważnie. Mam do was prośbę. Nie znam się za bardzo na opowiadaniach LOVE STORY, ale przeczytałem parę blogów o tej tematyce. Chciałbym wiedzieć, czy moje pisanie takie opowiadania jest dobre, czy złe. Proszę o szczery komentarz. Bardzo wam dziękuje.
TheChester

Serdecznie zapraszam do przeczytania i skomentowaniaxD

Była piękna pogoda. Słońce grzało niemiłosiernie.
- Kiedy ostatnio były takie upały. – pomyślał Kotetsu, który wraz z Izuno pilnowali jak zwykle centralnej bramy. Nagle zauważył, że zbliżała się 4-osobowa grupa. Jeden był wysoki, posiadał blondwłosy oraz błękitne oczy. – Przypomina mi kogoś, ale już nie pamiętam kogo. – pomyślał Kotetsu. Spojrzał na resztę. Byli młodzi. Mieli około 13 lat. Posiadali opaskę ukrytego deszczu, czyli to znaczy, że ta grupa będzie brała udział w egzaminie na Chunnina a to jest ich opiekun.
- Witajcie w Konoha. Nazywam się Izuno a ten obok to Kotetsu. – przywitał ich Izuno, który nieco wcześniej się przebudził.
- Ohayo. Nazywam się… Hitsugaya. Nazwiska nie podam. – powiedział Naruto, który puścił oczko do swoich uczniów. Zrozumieli o co chodzi.
- Ohayo Hitsugaya-san. Widzę, że pochodzicie z wioski deszczu. Czy twoi uczniowie biorą udział w egzaminie?
- Hai. To jest Natsu, Gray i Rukia. Przywitajcie się ładnie.
- Ohayo Izuno-san, Kotetsu-san. – grupka chórem przywitała się.
- Witajcie. Musicie teraz iść do Hokage. Ona już wam Powie co i jak, dobrze?
- Hai. Dzieciaki, idziemy. – rozkazał Naruto i poszli do budynku administracyjnego, gdzie znajduje się gabinet Hokage. Kiedy już doszli do gabinetu Hokage, Naruto zapukał. Usłyszeli, że mogą wejść. Po chwili znaleźli się w małym pokoiku. Tsunade, 5-ta Hokage siedziała na swoim fotelu. Obok niej stała młoda kobieta, która trzymała małą świnkę.
- Ohayo wielmożna Hokage. – przywitał się Naruto. – Nazywam się Hitsugaya a to moi uczniowie Natsu, Gray i Rukia.
- Ohayo. Ja jestem Tsunade a to moja asystentka Shizune. – odpowiedziała Tsunade.
- Ohayo. Pochodzicie z Wioski Ukrytej w Deszczu?? – zapytała się Shizune.
- Hai. Shinikage zgłosił tylko moją drużynę. – przyznał Naruto.
- Rozumiem. Egzamin się rozpocznie dopiero za 2 dni. Możecie w tym czasie zwiedzić wioskę. – oznajmiła Hokage.
- Dziękujemy bardzo. Do widzenia. – pożegnał się Naruto
- Do widzenia. – pożegnała ich Tsunade. Kiedy drzwi się zamknęły Tsunade otworzyła szufladę i nalała sobie sake.
- Czy ci On czegoś nie przypomina? – zapytała się Shizune.
- Tak. Ale jak sam powiedział nazywa się Hitsugaya. A może to tylko fałszywe imię i to naprawdę On? – odpowiedziała Tsunade pijąc sake.
- Przecież widać, że to On. Nic się nie zmienił. Tylko jest wyższy, starszy i całkowicie zmienił charakter.
- Wiem. I to mnie właśnie dziwi. Zawsze był tym bardzo głośnym Naruto.
- I co teraz zrobisz?
- Nie wiem, przecież nie zmuszę go do zostania. Sam odszedł. A jeśli użyjemy siły to doprowadzimy do wojny z Deszczem. A tego myśmy nie chcieli.
- Hai. Jakieś propozycje?
- Nic nie robimy. Wszystko się okaże w 2 miesiącach. Tyle trwa egzamin.
A tymczasem w innej części wioski Naruto wraz z Natsu, Gray oraz Rukią zwiedzali miasto. Praktycznie to tylko dzieciaki, bo Naruto je zna jak własną kieszeń, ale nawet jego pamięć trochę zardzewiała. Nagle zaburczało mu w brzuchu.
- Macie ochotę na Ramen? – zapytał się Naruto.
- Hai, Sensei. – odpowiedzieli chórkiem.
- To tutaj. – wskazał na małą budkę.
Po chwili się w niej znaleźli.
- Witam. Co podać? – zapytał sprzedawca.
- 4 porcje Ramenu, proszę. – odpowiedział Naruto.
- Już się robi. Czy przypadkiem się znamy?
- Nie. Jestem tu pierwszy raz.
- Szkoda. Jesteś bardzo podobny do mojego byłego stałego klienta Naruto. Codziennie tutaj przebywał. Jadł za trzech.
- Możliwe. A wiedz, że nie jestem Naruto. Tylko Hitsugaya.
- To witam cię serdecznie w naszej wiosce. Co was tutaj przebywa?
- Egzamin na Chunnina. Pochodzimy z Wioski Ukrytej w Deszczu. – Naruto odpowiedział pokazując mu jednocześnie jego opaskę.
- Rozumiem. Koniec gadania. Czas jeść. Smacznego.
- Arigato.
Kiedy Naruto wraz z dzieciakami zaczęli jeść do budki weszły 3 osoby. Blondyn zakrztusił się. Byli to Hinata Hyuuga, Nara Shikamaru oraz Kiba Inuzuka.
- Czy nic się tobie nie stało nieznajomy? – zapytał się Shikamaru.
- Nie, dzięki za troskę.
- A skąd wy w ogóle jesteście?
- Z Wioski Ukrytej w Deszczu. Moi uczniowie biorą udział w Egzaminie na Chunnina.
- Cześć, jestem Gray.
- A ja Rukia.
- Nazywam się Natsu.
- Witajcie w naszej wiosce. – przywitała ich Hinata. – A ty jak się nazywasz?
- Na… Hitsugaya. Nazwiska nie podam. – odpowiedział Naruto.
- Oczywiście. Ale wiesz? Przypominasz mi pewną osobę. Jesteś do niego bardzo podobny. Ale niestety odszedł z wioski 3 lata temu.
- Przepraszam, ale musimy już iść. Do zobaczenia. – pożegnał się Naruto i razem z dzieciakami poszedł nie wiadomo gdzie.
- Kogo ci On przypomina? Shikamaru, odpowiedz. – rozkazał Kiba.
- Czy ty tego nie widzisz. Są identyczni. Tylko jest trochę starszy, wyższy i ma zdecydowanie inny charakter. – odpowiedział Shikamaru.
- O kim ty mówisz?
- Jak to o kim? Przecież to Naruto.
Hinata nie mogła uwierzyć własnym uszom. Jej dawny ukochany powrócił. W końcu będzie mogła mu powiedzieć co do niego czuję.
- Naprawdę sądzisz, że to Naruto? – zapytała nieśmiało Hinata.
- Tak, na pewno.
- Musimy wszystkim powiedzieć. – przyznał Kiba, który już zamierzam odejść, ale Shikamaru go zatrzymał.
- Nie Kiba. On tego nie chce. Zmienił się. Nie ma sensu zawracać mu głowy. I tak ma teraz pełne ręce do roboty. Jak będzie chciał się przywitać to przyjdzie do nas. Dajcie mu trochę czasu.
Hinata i Kiba patrzyli na Shikamaru nie wierząc, że to mówi. Po chwili jednak kiwnęli głowami.
- Rany, ale to upierdliwe. Trzeba wracać do domu. Do zobaczenia. – pożegnał wszystkich Shikamaru i zniknął.
- Ma rację. Trzeba iść do domu. Do jutra Hinata. – Kiba też się pożegnał i znikł.
- Do zobaczenia. – odpowiedziała Hinata i też skierowała się do posiadłości klanu Hyuuga.

Zobaczysz w kolejnym chapterze.

Specjalnie dla ciebie Yui.

Naruto kierował się razem z Natsu, Grayem oraz Rukią do starego domu Naruto. Blondyn bardzo chciał zobaczyć w jakim jest stanie. Próbował otworzyć drzwi, ale się nie dało. Ale wiedział, gdzie się znajduje klucz. Schylił się i wyciągnął z pod wycieraczki mały zardzewiały klucz. Przekręcił nim w dziurce i delikatnie otworzył drzwi. Widać, że nikt tu nie wchodził od dawna, bo były okropnie zakurzone. Weszli do środka. Nic się nie zmieniło. Bałagan jaki tu zostawił, pozostał.
- Widzę Sensei, że rzadko sprzątałeś swoje mieszkanie. – stwierdził Natsu.
- To były zamierzchłe czasy. Byłem wtedy całkowicie nieogarnięty. Ale jak widać się zmieniłem. – odpowiedział poważnym tonem Naruto.
- Tak, ale teraz przez te 1,5 miesiąca będziesz tutaj przebywał, czyż nie? – zapytała Rukia.
- Wiem. Dlatego później się zapytamy, gdzie będziemy mogli spać. Przecież nie tutaj. Od razu zrozumieją kim jestem.
- I tak już zapewne wiedzą. – powiedział Gray. – Ten Shikamaru, czy jak tam się zwie. Już kiedy cię zobaczył wiedział kim jesteś. Sądząc po jego minie i tonacji głosu.
- Uwierz Gray. Shikamaru zawsze był leniwy. Nic mu się nie chciało. Ale jak coś robił to zawsze dobrze i odpowiednio. Poza tym jest bardzo mądry i sprytny. Dlatego myślę, że masz rację.
- A może zmieńmy temat? – wtrąciła Rukia. – Od takich gadek robi mi się niedobrze.
- Przepraszam. Po prostu wspominam dawne czasy. To znajdźmy sobie jakieś lokum. Idziemy do Tsunade. – przyznał Naruto. Reszta zgodziła się.
Gdy tak szli do biura Hokage Naruto myślał nad dręczącą go sytuacją. – Coś mi się wydaje, że dzisiaj będę musiał z nimi wszystkimi porozmawiać. – pomyślał Naruto.
- Sensei. Czy coś się stało? – zapytał z troską w głosie Natsu.
- Coś mi się zdaje, że ten dzień będzie jednym z pamiętnym w moim życiu. – odpowiedział Naruto.
- Trzeba się kiedyś zmierzyć ze swoją przyszłością. Takie jest przeznaczenie. A jego nie zmienisz. – przyznała Rukia.
- Wiem. Dlatego muszę to dzisiaj zrobić. – powiedział Naruto, ale już do nikogo, ponieważ dzieciaki gdzieś zniknęli.
- Kiedyś się odwdzięczę. Wtedy zobaczycie. – pomyślał Naruto, ale zaraz się opanował. – Przecież to ja z nimi porozmawiam. A Oni powinni teraz pomyśleć o sobie i zwiedzić miasto.
- Trzeba w końcu iść do Tsunade. – powiedział głośno do siebie i skierował się z powrotem do gabinetu Hokage.
Kiedy doszedł do drzwi, zapukał grzecznie. Kiedy usłyszał ‘Proszę’, wszedł do pomieszczenia. Blondwłosa Tsunade siedziała sobie na fotelu. Obok zaś stała Shizune.
- Witam Tsunade-sama. Musimy porozmawiać. – przywitał się Naruto.
- Rozumiem. My też mamy do ciebie sprawę. – odpowiedziała z nienaturalnym spokojem w głosie.
- Zapewne wiesz, że nie nazywam się Hitsugaya.
- Wiemy już kim jesteś. Myślisz, że jesteśmy tacy głupi NARUTO? – zapytała z gniewem w głosie.
- Bardzo szybko zgadłaś Tsunade-sama. Jak widzę nie zmieniłem się całkowicie. Ale wiedz, że już nie należę do Liścia tylko do Deszczu.
- Dlaczego odszedłeś Naruto? – zapytała z płaczem Tsunade.
- Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie. To była trudna decyzja. Podjąłem ją dla swojego własnego dobra. I na razie nie zamierzam się z niej wyspowiadać. – przyznał blondwłosy. – Nie przyszedłem się jednak kłócić. Chce zapytać się, gdzie mogę wraz z moją drużyną zamieszkać.
- Rozumiem. Jak nie chcesz powiedzieć dlaczego to zrobiłeś to nie mów. Ale wiedz, że reszta nie podda się tak łatwo. Co do waszego zamieszkania to będziecie mieszkać w hotelu. A teraz. WYNOCHA! – krzyknęła Tsunade do Naruto. Ten posłusznie wyszedł.
- Nie mogę uwierzyć, że mógł się tak zmienić. Kiedyś był roześmianym, pewnym siebie chłopakiem. A teraz? Nie mogę nawet w to uwierzyć. – powiedziała ze łzami w oczach Tsunade do Shizune.
- Wiem. Mnie też to wstrząsnęło. Ale nic na to nie poradzimy. Musimy wierzyć w jego przyjaciół. – powiedziała z troską w głosie Shizune.
- Na pewno masz rację. W nich cała nadzieja.
Tymczasem Naruto szedł główną ulicą przez miasto. Wszyscy na niego patrzyli jakby kogoś im przypominał. I mieli rację. A Naruto odwzajemniał spojrzenia groźną miną. To przecież przez nich odszedł z wioski. Widzieli w nim tylko potwora, którego trzeba pilnować. Ale Naruto otrząsnął swoje złe myśli i doszedł do celu spaceru. Znajdował się przed budką z Ramenem.
- Witam. Poproszę 1 miskę Ramenu. – oznajmił Naruto.
- Już się robi. – odpowiedział sprzedawca.
Kiedy Naruto czekał na swoją porcję do budki wszedł Shikamaru. Spojrzeli na siebie.
- Witaj Hitsugaya. A może raczej NARUTO. – przywitał się Shikamaru.
- A więc jednak wiedziałeś kim naprawdę jestem. Coś czułem, że ty nie mogłeś się nabrać na tamto przedstawienie. – przyznał Naruto.
- Dobrze wiesz, że teraz inni będą chcieli z tobą porozmawiać.
- Wiem. Szczerze to ja też. Ale powiedzieć im, że bardzo się zmieniłem. Nie zamierzam im jednak powiedzieć powodu mojego odejścia. Jeszcze nie teraz. Nie jestem na to przygotowany.
- Rozumiem. Będziemy na ciebie czekać. A. I jeszcze jedno. Koniecznie odwiedź dzisiaj Hinata. Jako jedyna jeszcze nie może sobie wybaczyć, że odszedłeś. Płakała całymi nocami. To do zobaczenie… Naruto. – pożegnał się Shikamaru pozostawiając Naruto z zaskoczeniem na twarzy.
- Hinata. – pomyślał Naruto. Mógł dalej o niej myśleć, ale ktoś mu przerwał.
- 1 miska Ramenu, gotowa. Smacznego. – oznajmił sprzedawca.
- Dziękuje. – odpowiedział Naruto i zaczął pałaszować zawartość miski. Po zjedzeniu próbował znaleźć swoim podopiecznych. Ale gdzieś się zapodziali.
- Chyba jednak nie mam wyboru. Muszę już dzisiaj z nią porozmawiać. – powiedział cicho do siebie i skierował się do budynków klanu Hyuuga.

Nie wiem, kiedy napiszę następny. Postaram się w najbliższym tygodniu.

Hahahahahaha ;D no nie no dobre aż sie popłakałam Coraz lepiej ci idzie to pisanie

Super ja sie domagam następnego chapka
Czy mi się wydaje czy tylko ja to czytam ?????????

Ummmmmm... lepiej ci idzie to pisanie chce kolejnych częsci wręcz sie domagam