( Nie no nie mam sprawy, na imię jej było Lara ale nie szkodzi )

....Popatrzyłam na Roxasa z podziwem. Jego mądre słowa nie tylko mnie dotknęły ale i zdziwiły(ta jego mądrość była nie tylko niewiarygodna ale i do niego nie podobna ). Uśmiechnęłam się z żartem i uderzyłam go pięścią w rękę.
- Niby jak do cholery mamy naprawić płonący statek!?( przepraszam )
- Eeee, myślałem że....
I w tej chwili słychać było wybuch. Odrzuciło nas. Nagle poczułam że nie czuję gruntu, ledwo trzymałam się samego skrawka czegoś twardego. Gdy dym się odsłonił zobaczyłam przepaść pod moimi nogami. Byłam na samym krańcu Nibylandii. A do tego statek był w gruzach. Krzyknęłam głośno. Nie miałam się czym podeprzeć a nie miałam siły żeby się podnieść. Palce mi drętwiały. Widziałam w oddali Roxasa, który leżał niedaleko mnie. Odetchnęłam z ulgą gdy nagle prawa ręka osunęła się, trzymałam się już cudem. Myślałam że to koniec....

-...i bardzo miło widać was zdenerwowanych- uśmiechnęła się szyderczo- Diękuje wam za to że dostarczacie mi tyle rozrywki. Z waszym kolegą będę miała więcej zabawy niż z tą małą-zaśmiała się i zniknęła
Spojrzałam na wszystkich, jakby byli mi totalnie obcy . Byłam wściekła, w ogóle nie zwróciłam uwagi na rany, które miałam po wybuchu. Zaczęłam od wszystkich odchodzić.
-Gdzie idziesz?- zapytał Sora
-Obchodzi się to!?- krzyknęłam- będąc z wami są same problemy!- ścisnęłam pięści i nie odwracałam się ani trochę- Nie wiem dlaczego nie biegniecie gdzieś w kosmos! Bo co, Roxas jest gorszy, głupszy!? W tej chwili radźcie sobie sami z tą shuubi, ja idę go poszukać i nie mam zamiaru  robić tego z wami!- drgnęłam i ruszyłam dalej......
..

...mają rację. Nie powinnam tak powiedzieć ale byłam za bardzo zdenerwowana, i wybuchłam. Przecież nie znałam żadnego z nich... oni wszyscy byli mi obcy. Nie wiedziałam kim jest ten Sora, shuubi, Mihoshii, Riku i cała reszta.
-To dlaczego po nich nie pobiegniecie?- spojrzałam na nich łagodnie, bez nerw tylko tak jak zawsze- Fakt, nie znam żadnego z was. To dlaczego poprosiliście mnie o pomoc? Przecież mnie nie znacie. Nie podejrzewaliście mnie o porwanie shuubi i teraz też Roxasa. Więc o co chodzi? Nie znacie mnie a nie osądzacie o takie rzeczy-patrzyłam na nich, lecz jedna z moich ran otworzyła się i upadłam na ziemię. Nie tak całkowicie, podpierałam się rękoma o ziemię- dzięki że mnie wyciągneliście, ale dlaczego? Co?-teraz miałam już tylko żal w oczach...

...fortecy którą im wskazałam. Miałam łzy w oczach gdy odlatywaliśmy od szczątek mojego statku.
-Echhh-westchnęłam cicho, rozejrzałam się i zesztywniałam. Wysoko było. Ale mogłam zobaczyć w oddali że wszystko i wszędzie jest puste. Ani jednej żywej istoty.
- Myślicie że ich też zapuszkują albo zrobią z nich konserwę?- patrzyłam się z uśmieszkiem na twarzy- Podobno potrawy Nibylańskie są bardzo smaczne. Moglibyśmy popróbować każdej a jak poczujemy smak przyjaciela to będziemy mogli wsadzić do trumny i modlić się.- reszta popatrzyła na mnie ze zdziwieniem i złością- no dobra, może zachowają ich na danie główne to mamy jeszcze czas- odkręciłam się i zaczęłam dumać.....
...

...uśmiechnęłam się. Liczyłam na takie właśnie pytanie. Wstałam nie patrząc na to że jesteśmy na dywanie i rzekłam:
-Ależ jest moja droga! Tyle że najpierw musielibyśmy przejść przez pewien zaułek,  ulicę Edwarda Elrica, następnie przelecieć dywanem nad kanionem imienia Many wielkiego i ominąć całą masę straży. Później znaleźlibyśmy się w miejscu gdzie musimy wziąć maski gazowe, jest okropnie uwierzcie mi, a następnie przejść przez tunel aż do podziemi. Gdy już się tam znajdziemy będziemy musieli ominąć wielkiego strażnika, i przejść kilkaset metrów go góry- spojrzałam na wszystkich z szeroko otwartymi oczami i miną pytającą, po czym kontynuowałam- Może się wydawać to długie i monotonne ale ja znam te miejsca jak własną kieszeń- Uśmiechnęłam się czulę jak poprzednio Mihoshi.
A na to reszta.....

... booooo .... tak! Naprawdę chcesz wiedzieć?- Uśmiechnęłam się lekceważąco- to ci powiem jak już się wszystko skończy. Ta wycieczka była do kitu. A jeżeli mam być tak w stu procentach szczera, to ja w tym miejscu mieszkałam od urodzenia. To jest tym bardziej podejrzane ale wyruszyłam stąd jak byłam w wieku Mihoshi czyli półtorej roku temu. Stara jestem nie?- złapałam się za policzek- no ale nic na to nie poradzę. No, dość gadania przecież musimy uratować 2 znajomych- zaczęłam mruczeć do siebie- a może go nie porwali? Przecież ledwo przed tym jak mnie złapali go widziałam- spojrzałam w stronę z której ruszyliśmy- A JAK GO NIE PORWALI?!- krzyknęłam, dopiero teraz zauważyłam że powiedziałam to na głos. Odwróciłam głowę i zaczęłam udawać że jestem czymś zajęta

... nie mogłam już tak iść powoli, więc zaczęłam biec
Reszta zaczęłam podążać za mną, Riku odezwał się do mnie
-Dlaczego tak szybko biegniemy?
- Bo z tego co pamiętam ta wycieczka trwała 2 dni. A mieliśmy samolot- przystanęłam- jak chcesz możemy iść tydzień, ale z shuubi już nic nie zostanie a po Roxasie zostaną tylko kości.
- Strasznie lubisz się z kogoś nabijać co?
- Nie. Ale mówię że to może być realne, najczęściej tak ludzie tu kończyli. W sumie niektórzy mieli nawet bezbolesną śmierć bo się poddawali. Czy to wam czegoś nie uświadamia?........